Eten

Een verhuizing naar een land als Kazakhstan brengt op tal van fronten veranderingen met zich mee - met mijn dieet is het niet anders. Voor mijn vertrek hadden mijn ouders een Russisch feestmaal bereid om mij in de gelegenheid te stellen in een vertrouwde omgeving alsvast te wennen aan de lokale keuken (ik wil de term 'Kazakhse keuken' vermijden, om niet de indruk te wekken dat dit copieuze diner ondanks haar culinaire merites op educatief vlak tekortschoot). Had ik voor mijn vertrek nog een sprankje hoop dat ik (een deel) van mijn eetgewoontes hier kon handhaven, eenmaal ter plaatse werd deze aangename illusie snel doorgeprikt. Ondanks het feit dat de supermarkten een keur aan geimporteerde producten aanbieden hebben de mensen bij Brinta de Kazakse markt nog niet ontdekt, en op eenzelfde wijze hebben de kooplui op de Groene Bazaar besloten dat de vraag naar tosti-ijzers te laag is om dit product in hun assortiment op te nemen. Wat betreft mijn favoriete diner - het Italiaanse gerecht wat alle andere Italiaanse gerechten overbodig maakt, de pizza, zijn de obstakels (zo mogelijk) nog groter: niet alleen is de versie die hier te koop is aanzienlijk kariger dan wat ik in Nederland gewend ben (en wat mijn verfijnde smaak als het om pizza's gaat vereist), van de 10 ovens in mijn flat werkt er helaas geen een.

Gelukkig worden echter ook hier, zoals zo vaak in het leven, de teleurstellingen gecompenseerd door (onverwachte) meevallers. Voor ontbijt en lunch ben ik de eerste paar weken overgestapt op Russische cornflakes die met wat yoghurt (zo worden ze minder snel week, en bovendien heeft de dichtstbijzijnde supermarkt geen verse melk) prima smaken, en sinds ik dit weekend in het bezit ben van een kaasschaaf heeft een nieuwe wereld aan mogelijkheden zich voor me geopend. Voor het avondeten kan ik vaak mee-eten met de Koreaanse diaspora, waardoor ik behalve op het gebied van cultuur en gebruiken nu ook qua cuisine meer van Korea dan van Kazakhstan weet (het enige gerecht wat ik een beetje ken is 'plov': rijst met paprika en wat vlees - eigenlijk best slim om wat goedkope ingredienten bij elkaar te gooien en het dan als nationaal gerecht te bestempelen).

Hoewel alle hier aanwezige Koreanen uit de zuidelijke helft van het schiereiland afkomstig zijn, doet het gebeuren communistisch aan: iedereen eet uit de pan of deelt een bord met meerdere personen, en het is geen probleem om onaangekondigd aan te schuiven. De Koreaanse etiquette spreekt me ook bijzonder aan - noedels en spaghetti worden naar binnen geslurpt en soep kan zonder lepel direct uit de kom worden gedronken. Als je na afloop geluk hebt, ehh, goed speelt met steen, schaar en papier kan je de afwas vervolgens aan anderen overlaten. Een redelijk alternatief is de mensa op de campus of een lokale cafetaria - de prijzen zijn iets lager dan op de UvT, de kwaliteit is wat hoger en je hoeft ze hier niet te smeken om je een extra schep te geven zodat je thuis niet alsnog de koelkast hoeft te plunderen. En wanneer ik me echt wil verwennen hoef ik maar de straat over te steken om een (overheerlijke?) durum doner te halen.