Old and Wise

Bedankt voor al jullie gelukswensen voor mijn 22e verjaardag. Behalve een (hopelijk) heugelijke dag brengt de 31e januari ieder jaar weer de drukkende verantwoordelijkheid mee om me weer een beetje verstandiger en verantwoordelijker te gedragen. Zo ook nu - op wat specifieker niveau hadden enkele van jullie me de afgelopen dagen gewezen op deze uitgelezen mogelijkheid om te breken met de Nederlandse (en wellicht Thomasiaanse) traditie van zuinigheid. Terwijl ik op vrijdagavond zat te overpeizen welke dranken en spijzen het meest geschikt waren om de feestelijkheden de volgende dag te omlijsten, werd ik echter geconfronteerd met een onaangename verrassing - enkele Koreanen hadden in een overijverige bui al meerdere bezoeken aan de supermarkt afgelegd, en toen ik op een slechte smoes moest beloven rond middernacht thuis te blijven vermoedde ik het ergste. Gelukkig was de mineur van korte duur - hoewel deze gelegenheid tot persoonlijke ontwikkeling zo aan mijn neus voorbijging, kon ik me troosten met de wetenschap dat ik die avond al voor het diner had gezorgd en mijn hart warmen aan (en mijn hoofd breken over) het feit dat deze mensen die ik slechts drie en een halve week kende zoveel moeite voor me deden. Als cadeau kreeg ik een fles wodka, waarvan het duidelijk was dat het niet de bedoeling was dat die de volgende ochtend zou halen.

Wat er op zaterdag ging gebeuren was lang onduidelijk. De club die af en toe een uitje voor internationale studenten organiseert (KISA) had aangegeven dat we iets leuks gingen doen, maar gezien het feit dat een soortgelijk initiatief de vorige week op het laatste moment was afgeblazen en dat de precieze invulling alsmede de aanvangstijd in de drie dagen voor het moment supreme al even zoveel malen gewijzigd waren, besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en ons op vrijdagavond niet overdreven in te houden. De oplettende lezer raadt het al - op het onbetamelijke tijdstip van half elf werd ik op wrede wijze uit Dromenland weggerukt door een vasthoudend gebonk op de deur, dat me al snel de indruk gaf er weinig te kiezen viel. Waar enkele medestudenten met wat meer ruggegraat toch wat extra nachtrust uit de brand wisten te slepen, liet ik me samen met 3 andere ongelukkigen meeslepen naar de bergen rondom de stad.

Eenmaal aangekomen bleek het alles mee te vallen - de aanblik van de befaamde Medeobaan vervulde me, ondanks dat er geen ijs lag en dat dit monument wegens verbouwing gesloten was, met een veelbetekenend historisch besef en het besneeuwde Kazakhstaanse berglandschap was prachtig (in een vlaag van stupiditeit had ik mijn weliswaar wat verouderde camera thuisgelaten waadoor ik een aantal zintuiglijke genoegens (nog) niet met jullie heb kunnen delen, maar omdat anderen zo goed zijn geweest me aan te bieden hun foto's te kopieren kan ik deze weblog de komende dagen hopelijk met wat audiovisueel materiaal opluisteren). Ook het wintersportgebied Chimbulak werd aan een inspectie onderworpen - vooral de prijzen konden mijn goedkeuring wegdragen, en we spraken de intentie uit om er zo snel mogelijk een weekend door te brengen. De middag werd afgesloten met een late lunch in een Koreaans restaurant - een verjaardag meer dan waardig - wat, niet geheel verrassend, bij het Koreaanse smaldeel op bijzondere instemming kon rekenen (een kind op Sinterklaasavond was er niets bij). 's Avonds heb ik het maar rustig aan gedaan in het besef dat enig herstel belangrijk is en dat ik zondagnacht deo volente (lees: als iemand het uit wil zenden) om 5 uur op moet om de Amerikanen bij het kijken van de Super Bowl te vergezellen. Voor de lol en om het wat interessanter te maken ga ik een paar euro op de Steelers zetten (er zijn een handvol legale bookmakers in Almaty, die opmerkelijk genoeg allemaal van dezelfde eigenaar zijn) - op de een of andere manier spreken ze me wel aan. Duim voor me!