Kazakhstaanse studenten

Na het vorige bericht stond ik nog even stil bij de afsluiting, waarin ik sprak over 'inheemse studenten'. Klinkt dat niet een beetje denigrerend? Het deed me denken aan 'Groeten uit de Rimboe', het welbekende TV-programma waarin een aantal stammen worden gevolgd die nog niet hetzelfde ontwikkelingsniv.., eh, nog niet bedorven zijn door de Westerse consumptiemaatschappij met al haar uitwassen. Enfin, je zou kunnen zeggen dat deze blog mijn eigen 'Groeten uit de Rimboe' is, dus wellicht is mijn woordkeuze vergefelijk. Ik moet de fanatieke volgers van deze show teleurstellen (spoiler alert!) - in tegenstelling tot wat de argeloze kijker wordt voorgeschoteld (een lokaal taaltje waar niemand wat van snapt, wat mooie rituelen en traditionele wapens), spreken leden van deze stammen vaak uitstekend Engels of Frans, zijn ze niet vies van alcohol en sigaretten en worden de speren, pijlen en bogen dikwijls in de kast gelaten ten faveure van wat moderner geschut.

Op eenzelfde manier moet ik diegenen onder jullie die dachten dat de Kazakhste studenten elke dag geferementeerde merriemelk drinken uit de droom helpen. Ik vertoef op dè eliteuniversiteit van Kazakhstan, waar 5000 uitverkorenen worden klaargestoomd om de toekomstige 'captains of industry' van dit land te worden (ter vergelijking: een andere universiteit in Almaty heeft 100.000 studenten, en op KIMEP wordt lacherig het Russische woord voor 'stad' aan de naam van dit insituut toegevoegd). De studenten hier zijn aardig verwesterd - net als in Nederland kijken ze Amerikaanse films, lopen ze in dure merkkleding en gaat elke paar minuten de mobiele telefoon. Het meeste uit de culturele paragraaf van de Lonely Planet heb ik hier nog niet thuis kunnen brengen, behalve dan de gastvrijheid en hartelijkheid waarom inwoners van de voormalige Sovjetunie bekend staan.

Ik ben een aantal keer door wat locals in hun crib uitgenodigd, waarbij ze zorgden dat ik geen enkele (alcoholische) versnapering tekort kwam, en zelfs als ze bij mij langskomen nemen ze wat donuts of energydrink mee. Gelukkig kan ik me verschuilen achter de Nederlandse zuinigheid, en zo in het kader van culturele uitwisseling de hand op de knip houden. Naast de Koreaanse drankspelletjes waar ik het eerder over had beheers ik nu ook enkele lokale kaartspellen, die sommige studenten ook regelmatig om forse bedragen lijken te spelen.

Opvallend (maar geenszins verbazingwekkend) is dat men, zodra ik vertel waar ik vandaan kom, vooral geinteresseerd is in het Nederlandse softdrugsbeleid. Met mijn beste Pulp Fiction imitatie vertel ik in geuren en kleuren dat verkopen wel mag maar produceren niet. Ik kwam erachter dat ze in Kazakhstan ook een soort gedoogbeleid hebben - als je gepakt wordt betaal je 30 euro aan de politie en is er niks aan de hand. Door deze contacten kom ik af en toe wat bekenden tegen in de wandelgangen, die ik vervolgens naar goed Kazakhstaans gebruik groet met een ferme handdruk en een welgemeend 'How do you do?', waarop het niet de bedoeling is dat je antwoord geeft. Het doet me een beetje aan de VS denken, dus aan de ene kant is het vertrouwd en aan de andere kant voel ik me een echte Kazakhse student.