In de trein vroeg ik me af waarom de maatschappij waarmee ik vloog eigenlijk Air Astana heette, en niet gewoon Air Kazakhstan of iets anders conventioneels. De Lonely Planet had een mogelijke verklaring - in 1996 vond er een behoorlijke botsing plaats met een Saudisch toestel boven India. Met 349 doden is het het grootste vliegtuigongeluk in de geschiedenis. Of men het een en andere verbeterd heeft sinds die fatale dag of dat ik gewoon geluk gehad heb weet ik niet, maar ik kan de mensen die enige zorgen hadden over het vliegverkeer in de voormalige USSR gerust stellen - op wat Verspätung na is de reis naar Almaty uitstekend verlopen.
Na de landing was het eerste spannende moment het betreden van de Kazakhstaanse buitenlucht - de verhalen over de Centraal-Aziatische toendra waren me niet in de koude kleren gaan zitten en geen voorzorgsmaatregelen had ik gespaard: thermo-ondergoed, extra warme handschoenen en wollen sokken werden de week voor vertrek aangeschaft. In mijn wanhoop heb ik zelfs mijn prachtige muts, souvenir uit Oost-Berlijn, ontsierd door het Sovjetembleem eraf te halen (bij navraag achteraf bleek dit niet eens nodig te zijn - de USSR is kennelijk tegenwoordig ook 'hip' in Kazakhstan en op de universiteit en in de stad zijn verscheidene symbolen en verwijzingen te vinden). Al mijn zorgen bleken echter ongegrond: het weer was prima en vergeleken met de vrieskou in het Apeldoornse Oranjepark was dit een 'piece of cake': het zonnetje schijnt, de temperatuur is aangenaam en de met sneeuw bedekte straten zijn prachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten