In één van de vorige stukjes schreef ik dat ik me vereerd voelde om hier te studeren… tot ik een aantal colleges volgde. Voor mijn vertrek had ik al regelmatig gespeculeerd over het academisch niveau hier - aan de ene kant is dit de beste universiteit van Centraal Azië, aan de andere kant staat deze regio niet bepaald bekend om haar wetenschappelijke verdiensten. Waar wij Newton, Darwin en Einstein bewonderen, zijn het hier vooral politici en oorlogshelden die (al dan niet terecht) op een voetstuk worden geplaatst. Uiteindelijk besloot ik in een optimistische bui om me voor wat geavanceerdere vakken in te schrijven - een gebrek aan kennis is immers makkelijker aan te vullen dan een gebrek aan uitdaging, en ik zit hier niet alleen om vakantie te vieren (toch?). Bovendien was ik wel benieuwd hoe ver ik hier met mijn middelbare school macro-economie (het enige macrovak in de studie econometrie reken ik daar gemakshalve ook maar onder) zou kunnen komen.
Ik hoefde me niet te schamen - op enkele ‘hoe was het ook weer’ momenten (MV = PY, het verschil tussen klassieke en Kinesiaanse (sic) economen, het verschil tussen M1, M2 en M3) na kon ik goed meekomen - tot dusver zijn de structuurmodellen van 5 vergelijkingen en de sommetjes met 1 onbekende per vergelijking goed te behappen. Op het gebied van regressieanalyse kan de Universiteit van Tilburg qua bondigheid nog wat leren van enkele docenten hier - gezien het feit dat ik het betreffende vak pas de vierde keer haalde was ik een tikje zenuwachtig toen dit heikele onderwerp werd aangesneden, maar de heldere manier van uitleg (‘als de t-waarde groter dan 2 is is het goed, anders is er geen invloed’) stelde me gelukkig op mijn gemak. Na 2 weken college weet ik alles over (o.a.) de Kazakhse aanpak van de economische crisis (schaamteloos afgekeken van Wouter!) en hoe Kazakhstan op een variëteit van internationale economische ranglijsten scoort. Zodra West-Europa (en Nederland in het bijzonder) worden genoemd (uiteraard als lichtend voorbeeld voor de ‘less developed countries’) kan ik een gevoel van trots niet onderdrukken, zoals de meeste mensen hun land pas leren waarderen wanneer ze in den vreemde zijn.
Minder tevreden ben ik over het puntensysteem. Waar in Nederland het tentamen vaak voor 90% of meer telt (met alleen als je pech hebt een opdracht of paper voor de rest), word je hier doodgegooid met tussentoetsen, midterms, presentaties en participation scores. Bij veel vakken is het zelfs verplicht om naar college te gaan - kom je 2 keer niet, dan volgt er een ‘involuntary withdrawal’. Of het mijn gelukkige hand of de Voorzienigheid was weet ik niet, maar gelukkig ben ik bij de meeste vakken van het laatste exces gevrijwaard. Enfin, hoewel ik mijn geliefde studiemethode (tijdens het semester zoveel mogelijk stress vermijden en rust pakken, zodat je zo fris mogelijk en in zo goed mogelijke conditie op het tentamen kan verschijnen) hier waarschijnlijk niet kan bezigen, moet ik er maar het beste van maken. Als de berg huiswerk echt te hoog wordt, kan ik me troosten met de gedachte dat ik volgend jaar weer ‘gewoon’ aan een Westerse universiteit kan studeren - de Universiteit van Groningen heeft me voor hun research master geaccepteerd. Dat er nog vele mogen volgen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Super Thomas, de Universiteit van Groningen heeft je talent herkend! En ach, zie het puntensysteem maar als voorbereiding op het werkzame leven: daar behoren presentie, presentaties en productie misschien wel tot de realiteit van alledag.
BeantwoordenVerwijderenTop dat Groningen je al heeft geaccepteerd. Nog iets gehoord van de andere toko's?
BeantwoordenVerwijderenJa, die samenvatting van regressie staat mij ook wel aan. Daar had Betrtrand bij Empirical Applications nog een puntje aan kunnen zuigen (zeker als hij dan wat meer applicaties had gegeven).