Crisis in Kazakhstan?

De momenten van echt geluk zijn meestal dun gezaaid in het leven (misschien moet ik oppassen met dit soort wijsheden op mijn blog - als ik zo doorga kan ik er aan het eind van het semester een hele badkamer mee betegelen), dus met mijn verjaardag maar net achter de rug verwachtte ik niet dat het lot mij deze week nog zo'n zegening in de schoot zou werpen. Toch werd ik gisteren deelgenoot van zeer goed nieuws - de Centrale Bank heeft de nationale munteenheid, de tenge, met 25% gedevalueerd. Een beter moment was nauwelijks denkbaar - 4 februari was tevens de dag dat mijn visum afliep, waardoor ik nu aangewezen ben op een verblijfsvergunning. Dit document biedt vele privileges, maar het land (of zelfs dit oblast (provincie)) verlaten is er niet een van. Zo was de dag van gisteren een confrontatie met de pijnlijke waarheid dat er nu echt geen weg meer terug is en ik, indien mijn leven hier om wat voor reden dan ook een negatieve wending neemt, niet meer terug naar Nederland kan om de misere achter me te laten (in ieder geval zonder de dienstdoende ambtenaar een extra zakcentje toe te steken). Vanaf nu verkeer ik echter in het gelukkige besef dat ik zelfs in het ongelukkigste geval de pijn wat kan verzachten door me tegen extra lage prijzen tegoed te doen aan de vele materiele genoegens die dit land te bieden heeft.

Jullie vragen je natuurlijk af wat de autoriteiten heeft bewogen tot deze drastische maatregel. Kazakhstan is pas 18 jaar onafhankelijk en voor die tijd was het land een speelbal van de Sovjetleiders en hun grillen. Nu hebben de 'powers that be' een ambitieus plan opgesteld wat ervoor moet zorgen dat Kazakhstan in 2030 een ontwikkeld land is waar wij in Nederland met een mengeling van afgunst en bewondering naar zullen kijken, maar Rome is niet op een dag gebouwd (wellicht een slechte vergelijking met de gloednieuwe hoofdstad Astana in het achterhoofd). Zo kost het ook Kazakhstan tijd om de puinhopen van 75 jaar communisme op te ruimen, en is het niet meer dan begrijpelijk dat hun economie in deze overgangsperiode relatief wat meer op de export van natuurlijke hulpbronnen leunt, in afwachting van de ontwikkeling van hoogwaardiger sectoren. Helaas zijn het nu juist deze goederen die door de internationale crisis minder gewild zijn. Omdat de export daalt en de inflatie (ongeveer 10%) een stuk hoger is dan in andere landen, moest de Centrale Bank continu grote hoeveelheden dollars verkopen om de wisselkoers op het oude niveau van 120 tenge per dollar te handhaven. Deze week werd besloten dat dat niet langer haalbaar was en is een nieuwe bandbreedte van 145-155 tenge per dollar vastgesteld (als ik het goed begrepen heb worden er ook 2 banken genationaliseerd).

Temidden van de feestvreugde moet ik wel enige kanttekeningen plaatsen - de lagere prijzen zullen niet gelden voor het Russische bier, de Hannover Waffeln, de Duitse oploskoffie, het Nederlandse wasmiddel en een groot deel van het overige supermarktaanbod. Het zal me enige moeite kosten om mijn consumptiepatroon zo aan te passen dat ik optimaal kan profiteren van deze ontwikkeling, maar ik laat me hierdoor niet afschrikken gezien de grote beloningen die in het verschiet liggen. Zo zie je maar weer - zelfs in de Centraal-Aziatische periferie kan je niet ontsnappen aan de kredietcrisis. Of juist wel - als het in deze tijden van arbeidstijdverkorting en loonmatiging moeilijk wordt om de eindjes aan elkaar te knopen kan je altijd nog in Kazakhstan terecht.