Het zal geen van jullie ontgaan zijn dat het vorige week weer zover was - een van de gemiddeld 1.7143 keer per jaar dat de dertiende van de maand op een vrijdag valt. Nu laat ik me meestal het hoofd niet zo snel op hol brengen door zulk soort bijgeloof, maar toch - er zijn zoveel dingen die de wetenschap niet kan verklaren en enige voorzichtigheid kan nooit kwaad, nietwaar (bovendien heb ik op vrijdag geen colleges, dus het was een mooie gelegenheid om de hele dag in bed te blijven)? Ik heb gehoord dat ze in enkele Aziatische landen vooral bang voor het getal vier zijn, maar ik wist niet zeker of ik ver genoeg weg was om het ongeluk te ontlopen. De schade bleef uiteindelijk tot een (zeer) ongelukkige restaurantkeuze beperkt - een toko die dezelfde naam droeg als een Moskous sprookjesmuseum waar ik erg goede herinneringen aan heb en die in de Loney Planet als goed en goedkoop werd aangeprezen, bleek koud vlees en friet tegen woekerprijzen te serveren (ik heb de auteus inmiddels verwittigd). Toch knaagde er 's nachts in bed iets - zo makkelijk kon het toch niet zijn?
En inderdaad, in het weekend sloeg het ongeluk toe. Ik had besloten de dierentuin zo snel mogelijk te bezoeken - van uitstel komt afstel en zoals Gerben zei kan je je, net zoals bij mensen, pas een goed beeld van de dieren vormen als je ze meerdere keren gezien hebt. In Almaty kan je voor een euro met een taxi overal naartoe, maar als de bus er ook zo goed als voor de deur komt kan er niks foutgaan, toch? Toen we echter door een Kazakhstaanse sloppenwijk reden begon ik nattigheid te voelen - een belangrijke trekpleister als de dierentuin zou toch niet tussen met benzinelucht gearomatiseerde golfplaten huizen, vuilnis en slecht onderhouden wegen geplant zijn? Na een klein uur in deze urban jungle te hebben rondgezworven kwam ik eindelijk bij het Central Park waar ik jullie over heb verteld. In plaats van het kloppende hart van Almaty leek het echter meer op een spookbos - er was bijna niemand, de kermis was dicht, de vijver stond leeg en hier en daar hadden mensen oude auto's of ander schroot achtergelaten. Even bekroop me de angstaanjagende gedachte dat ook de zoo gesloten zou zijn, maar gelukkig kon ik voor een paar euro naar binnen.
Het was een van de weinige dagen dat het echt koud was, en ik vroeg me af hoe de dieren die gewoon buiten stonden hierop zouden reageren. Aan de vogels, lama's en kamelen was echter niks te merken - ik leek zelf degene te zijn die er het meeste last van had. Een goed excuus om wat langer in het terrarium te blijven en de slangen en knaagdieren aan een uitgebreide inspectie te onderwerpen (vooral het voederen was interessant). Uiteindelijk ging ik er wat eerder dan gepland vandoor om warmere oorden op te zoeken. Helaas kreeg Feyenoord dit weekend nog behoorlijk op de broek van de Ajacieden (de eerste helft had ik op de radio gevolgd - tijdens het tweede bedrijf was ik gelukkig weer op mijn kamer) en was mijn poging om een Kazakhstaanse biljartvariant te proberen ook weinig succesvol - gedrieen wisten we in een uur slechts twee ballen te potten (zelfs gezien mijn biljartkwaliteiten is dat niet om over naar huis te schrijven, hoewel ik me kan verschuilen achter het feit dat de pockets klein en de ballen groot waren). Godzijdank hadden we de VIP sectie gereserveerd, waardoor er geen getuigen van ons geklungel waren. Enfin - dit weekend was het even op de tanden bijten, maar nu kan ik er weer een maand of 7 tegenaan. Hopelijk...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dag Thomas,
BeantwoordenVerwijderenNa lezing van de zoveelste aflevering van je verslag lijkt het mij meer dan gepast om eens een reactie te sturen. Allereerst natuurlijk om te vertellen dat het erg aangenaam is om van tijd tot tijd kennis te nemen van je (ongetwijfeld met enige zorg geselecteerde)avonturen. De inhoud is boeiend en amusant en de vorm een strelling voor het taalgevoelige oog en oor.
En verder natuurlijk om wat wederwaardigheden uit deze contreien op te dissen, waarvan ik overigens de kans groot acht dat je er minstens zo goed van van op de hoogte bent als wij. Afgelopen weekend verscheen de nieuwe versie van een door de UNESCO samengestelde kaart van bedreigde talen. De foto bij het krantenartikel liet Oost-Azië niet zien, maar ik vermoed dat er in jouw omgeving ook het nodige aan het verdwijnen is.
Het dagelijkse leven hier in de Randstad voelt ineens erg marginaal, merk ik, als je zoekt naar zaken die een kosmopolitische neef in Kazakhstan zouden kunnen boeien of vermaken. Vragen is dan eenvoudiger natuurlijk. Wat is je indruk van het cultuurlijk leven in Almaty? Voert het qua literatuur, toneel, muziek e.d. de eigen identiteit de boventoon, of is er meer sprake van oriëntatie op het buitenland? En kom je er uberhaupt aan toe, of zijn de dagen gevuld genoeg met colleges, werkstukken en de niet geringe sociale verplichtingen?
Voel je niet verplicht om te reageren, hoor, dit was gewoon wat er zo bij me opkwam toen ik me in je situatie probeerde te verplaatsen. Hou je taai daar, en blijf als het kan schrijven. Ik lees en geniet (mee)!
Groeten van Jos (en natuurlijk alle huisgenoten hier in Capelle)
Bedankt voor de reactie vanuit Capelle - ondanks jullie bescheidenheid hoeft de Randstad, door sommige politici als het New York van Europa gezien, qua kosmopolitisme zeker niet onder te doen voor het verre Almaty. Met Capelle als florerende 'suburb' kun je wat mij betreft ook goede sier maken.
BeantwoordenVerwijderenQua films lijkt Hollywook ook hier hofleverancier te zijn - met enig vermaak zie ik hoe acteursnamen en titels op creatieve wijze in het Cyrillisch worden omgezet, maar in de bioscopen wordt alles nagesynchroniseerd, zodat de Engelse filsm voor ons onverstaanbaar zijn.
De Russische culturele sfeer heeft een goede reputatie op het gebied van ballet, opera en andere voorstellingen - ik woon vlak bij het grootste theater van de stad en de voorstellingen zijn allemaal in het Russisch. Ik probeer dit weekend naar een balletvoorstelling (!) te gaan - hopelijk is het wat. Voorlopig kom ik nog niet om in de werkzaamheden, maar straks wordt het wellicht wat drukker.
Op het gebied van muziek blijven mijn indrukken beperkt tot wat mijn medestudenten en de taxichauffeurs draaien - het lijkt een mix van Russische en westerse muziek te zijn. Het is interessant dat veel mensen muziek luisteren waar ze nauwelijks wat van verstaan - nu vind ik dat af en toe (het Songfestival of O-Zone) geen probleem, maar op een gegeven moment word je misschien wel nieuwsgierig.
In Centraal-Azie verdwijnt er op linguistisch gebied weinig - veel landen proberen door middel van hun eigen taal een stukje nationale eenheid te kweken tussen hun landsgrenzen, die op redelijk arbitraire wijze door de Sovjetleiders getrokken zijn (als er al een leidraad was was het om niet teveel gelijkgestemden bij elkaar te plaatsen om het risico op een opstand te minimaliseren). Kazakhs en Oezbeeks lijken op het Turks, Tajiks op het Farsi (een Perzische taal). Van mij hoeft het allemaal niet - laat ze maar lekker gewoon Russisch spreken.
Hopelijk is het leven in Capelle nog steeds aangenaam - de groeten terug!