Vakantie

Mijn Amerikaanse lotgenoten en ik maken regelmatig grappen over hoe lang we nog in dit land te gaan hebben. De input van het thuisfront is daarbij voor hun van grote waarde - reeds op dag 1 wisten iemands ouders hem te vertellen dat hij over 112 dagen al weer thuis zou zijn. Hoewel jullie bezorgdheid nog geen aanleiding voor dit soort berichten is geweest, heb ik deze week ruim voldoende materiaal: zondag is weer een nieuwe maand begonnen, vandaag is het precies twee maanden dat ik hier verblijf en de midterm break, de psychologische helft van het semester, is ook aangevangen.

Om de nieuwe maand te vieren heb ik zondag, zoals ik in reactie op Jos al aangegeven had, na een bezoek aan een Russische braderie met gratis Russische wijn, Russische volksmuziek, Stalin-imitators en goedkope Russische snacks gebracht te hebben, het lokale operagebouw met mijn aanwezigheid vereerd. Normaal gesproken besteed ik mijn tijd aan gewichtiger zaken dan simpele toneelstukjes, maar voor het befaamde Zwanenmeer wilde ik best een uitzondering maken. Hoewel ik volgens sommigen lichtelijk underdressed was - misschien zijn de felgroene vesten volgend jaar weer in de mode - bewoog ik me zonder problemen tussen de Kazakhstaanse high society, en ik kan alleen maar hopen dat de overige bezoekers met hetzelfde gemak en zonder verlegenheid met mijn presence om wisten te gaan.

In de vakantie is het voor studenten gebruikelijk om Almaty te ontvluchten. Ik kan hun gebruiken echter maar gedeeltelijk navolgen: de meeste studenten vertrekken naar de stad waar ze vandaan kwamen, en een bezoek aan Nederland zit er helaas voor mij niet in. In plaats daarvan vertrek ik vanavond naar het 'echte Kazakhstan'. Na, met uitzondering van het ongeplande bezoek aan de lokale sloppenwijken, het grootste deel van mijn tijd in de beste en meest verfijnde kringen van dit land te hebben doorgebracht, zou je tegen beter weten in haast het gevoel bekruipen dat dit een redelijk ontwikkeld land is en dat het er overal zo aan toegaat. Om mezelf van deze illusie te ontdoen en het superioriteitsgevoel, wat voor Westerlingen in andere landen gebruikelijk is, weer wat extra te ervaren ga ik dus samen met een aantal andere uitwisselingsstudenten op excursie naar het zuiden van het land. De verhalen die me tot nu toe over deze regio bereikt hebben zijn niet mis - de voertaal is Kazakhs, in de grote steden stikt het van de gangsters, er zijn hopelijk enkele interessante Zijderoute-overblijfselen te zien en als we geluk hebben en Aralsk, een stadje op ~30 uur rijden van Almaty, bereiken kunnen we het befaamde Aralmeer, of wat daarvan over is, aanschouwen.

In de Sovjettijden had men het plan opgevat om Kazakhstan tot het nieuwe Oekraine van de Unie te maken. Zoals bij elk beleid waren ook hier winnaars en verliezers: tot de laatste groep behoorden, naast bepaalde etnische groepen die vriendelijk gevraagd werden het land te bewerken, in dit geval de vissers die in het Aralmeer, dat dit ambitieuze landbouwproject van voldoende water moest voorzien, opereerden - sommige van hun schepen liggen nu midden in de woestijn. Mocht jullie interesse gewekt zijn: wees er snel bij, want er zijn al een aantal boten ontmanteld door ijverige locals die van de aantrekkelijke schrootprijzen wilden profiteren. Enfin, mijn enige zorg is dat het openbaar vervoer naar Westerse standaarden zal zijn, anders kunnen de nachtelijke bus- en treinritjes behoorlijk oncomfortabel worden. Voor jullie is het allemaal een stuk eenvoudiger: om alles over Kazakhstan te weten te komen hoef je vanavond slechts op RTL5 voor Borat in te schakelen.