Vakantie (2)

Op vakantie gaan in Kazakhstan valt niet mee. Het voornaamste probleem: er is gewoonweg niet zoveel interessants te zien. De plaatsen die wel de moeite waard zijn vereisten een grote investering qua geld en tijd (voor arme en luie studenten altijd een groot obstakel) of mochten we niet bezoeken. Het antwoord van de visa officer, die de speciale 'talons' zou verzorgen waarmee we buiten het oblast mochten reizen, op onze suggesties was meestal 'you cannot go there!'. In dit land lijkt er echter een onderscheid te zijn tussen wat niet mag en wat echt niet mag, dus uiteindelijk stippelden we (naast mij de 2 Amerikanen en 3 Koreaanse dames) tegen haar advies in de route uit die ik in de vorige post beschreven heb. Een Koreaanse student was ons vorig jaar op dit traject voorgegaan en had daarbij in een week slechts tweemaal in een hotel geslapen en minder dan honderd euro uitgegeven, dus zelfs in deze moeilijke tijden kon dit er wel vanaf. Als je geinteresseerd bent waar het eea gesitueerd is kan je meekijken op http://geology.com/world/kazakhstan-map.gif

De eerste nacht stond meteen een busreis van 12 uur op het programma naar Shymkent, de hoofdstad van Zuid-Kazakhstan. Even voelde ik me als een tiener die met de bus naar Salou gaat - zulke lange busreizen had ik altijd afgezworen - maar het viel uiteindelijk best mee. Gezien de bedden die ik in mijn flat gewend ben was het niet eens zo'n verslechtering dus het was zowaar mogelijk om wat te slapen, en om de zoveel uur stopten we bij wat gaten in de grond die als toilet moesten dienen. Eenmaal aangekomen in Shymkent (volgens LP een plezante stad met 'leafy streets' - helaas waren de bomen kaal en beperkten de fatsoenlijke gedeeltes zich tot een stuk in het centrum) besloten we om er maar een etappe van 3 uur naar Turkestan aan vast te plakken. Deze stad wordt steevast in de top 5 qua bezienswaardigheden geplaatst. Gezien het prachtige mausoleum van Kozha Akhmed Yasaui is dat niet geheel onterecht, ware het niet dat er voor de rest echt niks anders te zien of te doen was. Met een van de Amerikanen stelde ik voor om dezelfde avond meteen weer de trein te pakken - ergens is het toch wel cool om zo snel achter elkaar en voor lange afstanden al die vervoermiddelen te gebruiken - maar dat ging er bij de andere Amerikaan, die in de flat twee keer per dag een half uur doucht, niet in.

Als Almaty het New York van Kazakhstan is, is Turkestan wellicht Las Vegas. Om de paar huizen leek er een trouwwinkel te zijn, en elke party waar harde muziek vandaan kwam bleek een bruiloft. Veel goktenten hebben we niet gezien, maar die zullen er ongetwijfeld ook geweest zijn - in troosteloze steden als deze wordt altijd gegokt. Helaas konden wij ons niet meedoen aan deze feestelijkheden - we moesten ons tevreden stellen met een restaurant waar 2 uur op het eten gewacht moet worden (als je buiten Almaty naar een restaurant gaat is het altijd aan te raden om eerst te vragen welke dingen op het menu daadwerkelijk voorradig zijn, om niet een half uur verlekkerd te verschillende gerechten tegen elkaar af te wegen om er vervolgens achter te komen dat er alleen droog brood is) en de bekendste bar, 'Welcome to Hell' (ik vroeg me af waar dat op zou slaan?), was gesloten.

De derde dag kon ik alsnog mijn lol op met een veertien uur durende treinreis naar Aralsk (deze keer overdag). Reizen met de trein is een interessante ervaring - in de derde klas betaal je zo'n 50 cent per uur (de snelheid bedraagt zo'n 40-50 km/h) voor een redelijk comfortabel bed in een wagon waar maximaal 50 mensen in kunnen. Zeker als het niet volgeboekt is is er ruimte genoeg, je kan met wat locals zo goed en zo kwaad als dat gaat een praatje maken of een spelletje spelen en er zijn allerhande mensen die wat proberen te verkopen (varierend van pannenkoeken, parfum en dranken tot nep-Rolexen - vooral de laatste aanbieder deed goede zaken). Op tussenliggende stations wordt meestal een kwartier gestopt en kan je naar buiten om wat frisse lucht op te snuiven of proviand in te slaan, zolang je maar op tijd teruggaat om niet op de steppe achter te blijven. In deze gebieden komen niet veel buitenlanders, dus veel mensen zijn geinteresseerd wat je komt doen - volgens een Engelssprekende student die 72 uur (enkele reis) terug naar haar thuisstad moest om een nieuw ID-bewijs aan te vragen waren we 'the talk of the train' en een aantal Kazakshe grootmoedertjes boden ons wat zelfgemaakt voedsel aan. Zelfs de politieagenten zijn goedlachs - even waren we bang toen ze bij een paspoortcontrole zeiden dat we bij de volgende halte eruit moesten omdat de papieren niet in orde waren, maar even later zeiden ze met een glimlach dat het een grap was en liepen ze verder. Als je van tevoren voor voldoende boeken of ander vermaak zorgt is het goed uit te houden en we kwam 's avonds verkwikt in Aralsk aan. Ik probeer de volgende dagen deel 2 te posten - jullie zijn het zeker met me eens dat een avontuur als dit een wat uitgebreider verslag verdient, en ik wil natuurlijk niet dat jullie aandacht halverwege zou verslappen omdat de lap tekst te groot is.